Daniël

Niets is toeval, zo lijkt het. Vertelde ik gisteren over de kerel die de hele albergue wakker had geschreeuwd. Wie kom ik vanmorgen bij een stop tegen? Precies, deze kerel.
Ik zag hem kletsen met twee Fransen. Het was kwart voor elf en hij was bezig met een biertje. Toen sprak hij mij aan en vroeg waar ik vandaan kwam. Ik antwoordde lachend: ik weet wie je bent. Jij was degene die twee dagen geleden de hele albergue wakker schreeuwde. Hij begon gelijk met allerlei redenen waarom hij er niets aan kon doen. Vervolgens vertelde hij dat hij ziek was en niet wist of hij over twee maanden nog zou leven. Ik luisterde naar hem. Weet je, ik vind het erg voor je dat je ziek bent. Het heeft denk ik alleen niet zoveel te doen met wat er is gebeurd. Hij keek me aan en zei. Nee, het spijt me van eergisteren. We praatten verder. Hij vertelde dat hij Daniël heette en toen begon hij te huilen. Hij vond het zo bijzonder dat ik met hem wilde praten na wat er in Melida was gebeurd. Ik zei dat ik nu niet boos was. Toen vroeg hij of hij mij een knuffel mocht geven. Natuurlijk, antwoordde ik.
Deze man was denk ik zo eenzaam. Ik had echt met hem te doen.
Ik hoop dat hij vindt wat hij zoekt op deze tocht.

Soms delen bewoners langs de route hun gedachten of Z maken mogelijk dat de pelgrims dat doen. Een restaurant laat op elk bierflesje dat leeg wordt gedronken een boodschap schrijven. Elk flesje heeft een plekje in de tuin. In een ander restaurant hangt het hele plafond vol met T-shirts waar de eigenaren een boodschap op hadden geschreven. En ik passeerde een plek waar de eigenaar de pelgrims aanzet tot nadenken over geloof, spiritualiteit en gnostiek. Bijzonder om te lezen. En stof tot nadenken.