Niet weten
Door: Corrie
Blijf op de hoogte en volg Corrie
30 Mei 2018 | Spanje, Mansilla de las Mulas
Toen ik mij voorbereidde op de Camino heb ik een paar boeken gelezen en het St jacobsgenootschap in Utrecht bezocht en gesprekken gehad met ervaren Caminolopers.
Uit de gesprekken werd mij vooral duidelijk dat de reis moeilijk te plannen was. En dat dit ook niet de bedoeling is Albergues kun je niet reserveren. En dat is eigenlijk waar de reis over gaat. Overgave. Overgave aan het onbekende en vertrouwen dat je jouw weg zult vinden.
Maar de Camino is aan het veranderen. Steeds meer commerciële albergues op de route waar wel gereserveerd kan worden als ware het een hotel. Bagagesevice die elke dag je rugzak vooruit stuurt om maaclwkker licht en vlot te lopen. En steeds meer pelgrims in luxe hotels die dagelijks hun koffer laten verplaatsen en ‘s avonds in hun private room slapen zonder een andere pelgrim te spreken.
Vanavond at ik samen met de Australisch/Nederlandse Rosemarie, Sandra uit Duitsland, Felix uit Zwitserland en Anne uit Australië. Felix heef 15 jaar geleden zijn eerste camino gelopen en hij ziet de verandering. Het valt hem op dat iedereen erg vroeg vertrekt uit angst dat zij de volgende dag niet op tijd zullen zijn om een plekje in de albergue te vinden. Dat was 15 jaar geleden echt anders, rustiger en meer samen. Hij en ik zijn de enigen in dit groepje die pas als laatsten vertrekken rond 8 uur. En wij zijn de enigen die niet reserveren en onze rugzak zelf dragen.
De camino is business geworden. 300.000 mensen per jaar die ieder gemiddeld 40 euro uitgeven. 12.000.000 per dag maal gemiddeld 20 dagen.
Om te leren vertrouwen, wat denk ik een belangrijke les is op de camino, is het belangrijk om je niet gek te laten maken door de planners en de regelaars. Of de mensen die bang zijn geen slaapplaats te hebben.
Ik weiger te reserveren. Helaas zal ik de laatste 100 km ook moeten reserven. Dan komen de 100 km lopers er bij en wordt het echt druk. Eigenlijk zou ik die laatste 100 het liefst overslaan. Maar de wil om d Camino volledig te doen is te groot.
Ik ben blij dat ik niet gepland heb. Het niet weten is een mooie ervaring.
Uit de gesprekken werd mij vooral duidelijk dat de reis moeilijk te plannen was. En dat dit ook niet de bedoeling is Albergues kun je niet reserveren. En dat is eigenlijk waar de reis over gaat. Overgave. Overgave aan het onbekende en vertrouwen dat je jouw weg zult vinden.
Maar de Camino is aan het veranderen. Steeds meer commerciële albergues op de route waar wel gereserveerd kan worden als ware het een hotel. Bagagesevice die elke dag je rugzak vooruit stuurt om maaclwkker licht en vlot te lopen. En steeds meer pelgrims in luxe hotels die dagelijks hun koffer laten verplaatsen en ‘s avonds in hun private room slapen zonder een andere pelgrim te spreken.
Vanavond at ik samen met de Australisch/Nederlandse Rosemarie, Sandra uit Duitsland, Felix uit Zwitserland en Anne uit Australië. Felix heef 15 jaar geleden zijn eerste camino gelopen en hij ziet de verandering. Het valt hem op dat iedereen erg vroeg vertrekt uit angst dat zij de volgende dag niet op tijd zullen zijn om een plekje in de albergue te vinden. Dat was 15 jaar geleden echt anders, rustiger en meer samen. Hij en ik zijn de enigen in dit groepje die pas als laatsten vertrekken rond 8 uur. En wij zijn de enigen die niet reserveren en onze rugzak zelf dragen.
De camino is business geworden. 300.000 mensen per jaar die ieder gemiddeld 40 euro uitgeven. 12.000.000 per dag maal gemiddeld 20 dagen.
Om te leren vertrouwen, wat denk ik een belangrijke les is op de camino, is het belangrijk om je niet gek te laten maken door de planners en de regelaars. Of de mensen die bang zijn geen slaapplaats te hebben.
Ik weiger te reserveren. Helaas zal ik de laatste 100 km ook moeten reserven. Dan komen de 100 km lopers er bij en wordt het echt druk. Eigenlijk zou ik die laatste 100 het liefst overslaan. Maar de wil om d Camino volledig te doen is te groot.
Ik ben blij dat ik niet gepland heb. Het niet weten is een mooie ervaring.
-
30 Mei 2018 - 20:43
Maria:
Wat heerlijk om je reisverslagen te lezen! Zo leuk dat het lezen van jouw verhalen een onderdeel is geworden van mijn dagelijkse leven. Mooi om te lezen dat je geniet van de natuur, af ziet, pijn hebt, mooie ontmoetingen hebt en je het soms ook gewoon zat bent. En je kiest om het op je eigen manier te doen. Ik heb bewondering voor je en ik geniet van je verhalen. Dank daarvoor. Lieve groet, Maria. -
31 Mei 2018 - 08:19
Willem:
40,- PER DAG? DAT IS EEN DURE VAKANTIE IPV EEN BEDEVAART. JAMMER TE LEZEN DAT HET ZO COMMERCIEEL IS. HET IS DUS GEEN BEDEVAART DOCH EEN ECONOMISCH VERDIENMODEL. HIER ZOUDEN ECHTE PELGRIMS TOCH EEN AFKEER VAN DIENEN TE HEBBEN? IK BESPEUR DIT WEL IN JE SCCHRIJVEN. EEN OUD, NIET GEHEEL ONBEKEND VERHAAL: ALS JEZUS ZIJN DISCIPELEN DE WERELD INSTUURT MOGEN ZE GEEN RESERVES MEENEMEN. IK VREES DAT JACOBUS (OM HEM DRAAIT HET HIER PER SLOT) ZICH IN ZIJN PRAALGRAF IN SANTIAGOOM OM ZAL DRAAIEN , ALS HEM DIT ZOAL TER ORE KOMT.
IK BLIJF JE TOCHT MET MEER EN MEER BELANGSTELLING VOLGEN... -
31 Mei 2018 - 12:39
Corrie In't Hout:
Ik denk dat het genuanceerder is dan wat je schrijft. Omdat ik besluit op bedevaart te gaan betekent het niet dat ik en al die andere mensen alles gratis moet krijgen. Ik vind het mooie aan de camino dat het meeste geld verdiend wordt door kleine ondernemers. Gezinnen die een albergue runnen en dat goed doen. Ik betaal gemiddeld 5-10 euro voor een slaapplaats. Een avondmaaltijd kost 10 euro voor drie gangen en een ontbijt 4 euro. Als ik zelf boodschappen doe voor ontbijt en avond ben ik 10 euro kwijt. Bagage versturen is 5 euro per da. Onderweg een koffie of een biertje is 1,50. En die 300.000 mensen komen verspreid over het jaar. Het klinkt misschien als massatoerisme maar dat is niet hoe het voor mij voelt.
Het is een economie alleen niet een die als verdienmodel bedacht is en nevin handen van een bedrijf.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
