Waar de bomen praten
Door: Corrie
Blijf op de hoogte en volg Corrie
08 Mei 2018 | Spanje, Zubiri
Het klooster van Roncevalles was een mooie plek. We werden vanmorgen om 6 uur gewekt met gitaarmuziek en zingende hopitaleros.
Het derde deel van de route was bijzonder. Ik liep samen met Angel. We spraken niet veel. Het waren kleine klimmetjes en veel afdalen over stenige paden. Het lopen vroeg veel aandacht en was vermoeiend.
Op een gegeven moment liepen we tussen hoge dichte bomen door. En ik realiseerde me dat die bomen daar staan en niets doen. Toch zorgen ze voor de aarde. Ze doen niets en net als de dieren plannen ze niets, controleren ze niets, regelen ze niets en maken ze zich nergens druk om. Ze geven zich over aan de natuur. Aan wat komt. Mijn les: loslaten en vertrouwen hebben in wat komt.
Verderop in de tocht vroeg Angel mij of ik religieus was. Ik vertelde dat ik al lang niet meer naar de kerk ga. Ik geloof in universele liefde, zei ik. Mijn godsbeeld is erg veranderd. Angel vertelde dat ze een paar kilometer terug een heel bijzonder gevoel had. Alsof ze alle mensen die ons voorgegaan zijn op dat pad, bij ons waren. Ze kon hen voelen, leek het. Ik keek haar stomverbaasd aan. Ik had precies hetzelfde gevoel gehad op dezelfde plek. Het voelde heel warm en veilig. Echt heel bijzonder.
Later moest ik aan mijn vader denken. Die zei bij mijn vertrek: ga met God en God zal met je zijn. Het was de eerste keer in jaren dat ik geen weerstand had gevoeld toen hij dat zei. Wat het met voorgaande te doen had dat weet ik nog niet. Misschien niets, misschien alles.
Ron esvalles - Zubiri 22 km 37781 stappen
Het derde deel van de route was bijzonder. Ik liep samen met Angel. We spraken niet veel. Het waren kleine klimmetjes en veel afdalen over stenige paden. Het lopen vroeg veel aandacht en was vermoeiend.
Op een gegeven moment liepen we tussen hoge dichte bomen door. En ik realiseerde me dat die bomen daar staan en niets doen. Toch zorgen ze voor de aarde. Ze doen niets en net als de dieren plannen ze niets, controleren ze niets, regelen ze niets en maken ze zich nergens druk om. Ze geven zich over aan de natuur. Aan wat komt. Mijn les: loslaten en vertrouwen hebben in wat komt.
Verderop in de tocht vroeg Angel mij of ik religieus was. Ik vertelde dat ik al lang niet meer naar de kerk ga. Ik geloof in universele liefde, zei ik. Mijn godsbeeld is erg veranderd. Angel vertelde dat ze een paar kilometer terug een heel bijzonder gevoel had. Alsof ze alle mensen die ons voorgegaan zijn op dat pad, bij ons waren. Ze kon hen voelen, leek het. Ik keek haar stomverbaasd aan. Ik had precies hetzelfde gevoel gehad op dezelfde plek. Het voelde heel warm en veilig. Echt heel bijzonder.
Later moest ik aan mijn vader denken. Die zei bij mijn vertrek: ga met God en God zal met je zijn. Het was de eerste keer in jaren dat ik geen weerstand had gevoeld toen hij dat zei. Wat het met voorgaande te doen had dat weet ik nog niet. Misschien niets, misschien alles.
Ron esvalles - Zubiri 22 km 37781 stappen
-
08 Mei 2018 - 18:54
Ankie :
Mooi corrie. apart dat je dat schrijft. Staat bijna letterlijk in de bijbel. bijbel -
08 Mei 2018 - 20:54
Leila:
Dingen zijn zoals je ze beleefd, zijn benieuwd naar je volgende stapjes!!
-
08 Mei 2018 - 23:02
Henk:
Als je lang (alleen) of in stilte loopt ga je denken en kom je de meest verrassende dingen tegen, logisch dat je ook even aan wijsheden denkt van het verleden. Ook gevoel is soms onbeschrijfbaar, ik denk dat je meer van deze momenten gaat beleven komende weken. -
24 Mei 2018 - 07:49
Michele:
Jeetje Corrie wat bijzonder! Wat heerlijk dat je dit zo kunt beleven en dat we een beetje met je mee kunnen leven!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
